Logika naprawiania świata

Autor: -
W pewnym sklepie odzieżowym w Warszawie pojawili się dwaj Arabowie. Po chwili jeden z nich odebrał telefon i zaczął bardzo głośno prowadzić rozmowę z kimś kto doń zadzwonił. Zirytowało to młodego mężczyznę, który, gdy tylko Arab zakończył rozmowę telefoniczną wdał się z nim w wymianę zdań w tej materii. Panowie starali się być grzeczni jednak w bardzo kulturalny sposób robili sobie głośno złośliwe uwagi.
Młodzian miał być może najlepsze intencje, jednak chciał wywołać ciszę własnym jazgotem, który trwał dużo dłużej niż rozmowa telefoniczna, która zaczęła tę wymianę zdań.

Ilu osobom ja zaszkodziłam chcąc tak pomóc?

Ile razy zapomniałam o intencji?

Ile razy chciałam leczyć chorobę (własną bądź cudzą) inną chorobą?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

oczy przetarte ze zdumienia

Autor: -
Dlaczego boję się być Bogiem...Sobą? Na siłę wikłam się w "ziemskie nieistniejące problemy", patrzę z dołu, utożsamiam się z tą perspektywą... żeby nie popatrzeć z góry... Widzę, że nie ma ludzi głupich...prymitywnych... tylko utknęli na poprzednim poziomie w stosunku do tego, którego pragną i boją się jednocześnie. I zamiast być ich trampoliną staje ich więzieniem...czasem przejściowym...czasem na całe życie... Ci, którzy utknęli na poziomie fizycznym wydają się prymitywni, ci, co na emocjonalnym - niestabilni, ci z mentalnego - przemądrzali... A dalej? Ci z uczuciowego - bez wyrazu... ci z wyrazu - bez uznania... a ci z uznania - bezpowrotni. 
Czytaj więcej

przejściowa

Autor: -
Nareszcie. Odważyła się. Wyszła z domu! Jedynie chwilę zajęło jej dojście do przejścia dla pieszych, które znajdowało się nieopodal. Stanęła i czekała, zgodnie z tym, co przykazały światła, patrząc bezwiednie na tłoczące się w pośpiechu samochody. Dostrzegła, że najpierw przemykało ich dużo przed jej oczami, potem następowała przerwa w tym ruchu, a potem znowu - ten sam ruch.  Wtem oderwała wzrok od karoserii mijających ją aut i spojrzała na drugą stronę ulicy. "Tyle tam ciekawych rzeczy" - pomyślała. Kolory ubrań. Ludzkie spojrzenia. Radośnie dźwięczący śmiech dziecka. "Trzeba tam przejść, ale zupełnie nie wiem jak" - dodała w głowie. Bała się. Stała więc usztywniona i bezwiednie obserwowała kolejne cykle ruchu samochodów. W jej głowie, także w pewnym cyklicznym porządku, pojawiały się sukcesywnie myśli, które coraz bardziej oddalały ją od przejścia na drugą stronę. "A jeśli nie będę umiała wrócić?"..."A jeśli coś mi się stanie?"... W pew
Czytaj więcej