"nic w przyrodzie nie ginie"

Autor: -
Radość.
Czy moja radość zawsze jest kosztem czyjegoś cierpienia?

Smutek.
Czy tylko mój smutek może kreować czyjąś bliskość, która ma odwagę objawić się jako sposób na niesienie mi pocieszenia?

Mowa.
Czy moja mowa zawsze musi wymuszać czyjeś milczenie?

Racja.
Czy moja racja zawsze oznacza, że ktoś musi się zmagać z trudną prawdą?

Przestrzeń.
Czy granice mojej przestrzeni muszą pochłaniać granice przestrzeni innych?

Odwaga.
Czy moja odwaga musi wywoływać w innych strach?

Korzyść.
Czy moja korzyść musi oznaczać dla kogoś innego stratę?

Ruch.
Czy ktoś musi się zatrzymać, żebym ja mogła być w ruchu?

Odpowiedź.
Czy moje pytania pozostaną bez odpowiedzi?

Komentarze

  1. Anonimowy16 lipca 2010 17:49

    W swoich szat perłowej bieli
    zwiastowali mi ciebie anieli
    uśmiechem słodzili herbatę
    podawaną w kielichach kwiatów
    spacerowała po pokojach
    w zwiewnych zorzy strojach
    konwaliowa ich woń.
    Ich oczu pistacjowa toń
    niezgłębionej wszechświata głuszy
    szczepiła spokój mojej duszy .
    Przyszła z Tobą pora majowa
    majem słoneczna i kolorowa,
    na bieliźnianych sznurach
    suszysz deszczowe chmury
    jesiennych dżdżów i pluchy.
    Lawendę, wrzos i mchy
    ścielesz w naszym łożu
    a gdy już oczy otworzę
    niech mi tak się stanie
    na wieki wieków amen

    m.w.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

oczy przetarte ze zdumienia

Autor: -
Dlaczego boję się być Bogiem...Sobą? Na siłę wikłam się w "ziemskie nieistniejące problemy", patrzę z dołu, utożsamiam się z tą perspektywą... żeby nie popatrzeć z góry... Widzę, że nie ma ludzi głupich...prymitywnych... tylko utknęli na poprzednim poziomie w stosunku do tego, którego pragną i boją się jednocześnie. I zamiast być ich trampoliną staje ich więzieniem...czasem przejściowym...czasem na całe życie... Ci, którzy utknęli na poziomie fizycznym wydają się prymitywni, ci, co na emocjonalnym - niestabilni, ci z mentalnego - przemądrzali... A dalej? Ci z uczuciowego - bez wyrazu... ci z wyrazu - bez uznania... a ci z uznania - bezpowrotni. 
Czytaj więcej

przejściowa

Autor: -
Nareszcie. Odważyła się. Wyszła z domu! Jedynie chwilę zajęło jej dojście do przejścia dla pieszych, które znajdowało się nieopodal. Stanęła i czekała, zgodnie z tym, co przykazały światła, patrząc bezwiednie na tłoczące się w pośpiechu samochody. Dostrzegła, że najpierw przemykało ich dużo przed jej oczami, potem następowała przerwa w tym ruchu, a potem znowu - ten sam ruch.  Wtem oderwała wzrok od karoserii mijających ją aut i spojrzała na drugą stronę ulicy. "Tyle tam ciekawych rzeczy" - pomyślała. Kolory ubrań. Ludzkie spojrzenia. Radośnie dźwięczący śmiech dziecka. "Trzeba tam przejść, ale zupełnie nie wiem jak" - dodała w głowie. Bała się. Stała więc usztywniona i bezwiednie obserwowała kolejne cykle ruchu samochodów. W jej głowie, także w pewnym cyklicznym porządku, pojawiały się sukcesywnie myśli, które coraz bardziej oddalały ją od przejścia na drugą stronę. "A jeśli nie będę umiała wrócić?"..."A jeśli coś mi się stanie?"... W pew
Czytaj więcej