podać sobie rękę

Wstaję rano. Noc nieprzespana. Pełnia i śpiew okolicznych pijaków. Idę do pracy. Piętrzą się problemy. Słońce znowu zaszło.  I pozwalam sobie na to, żeby mnie to wszystko wyprowadzało z równowagi. Pewnie, że nie jest mi w tym stanie dobrze. No jasne, że pamiętam co tutaj wypisuję i umiem ocenić jak daleko jest to wszystko ode mnie w takiej chwili. Czuję, że się chwieję i wypadam z mojej ścieżki. W końcu upadam.

Jednak mam odwagę. Podchodzę do siebie i podaję sobie rękę. Mówię: "no, kobieto, wstajemy...". Najpierw ta leżąca ja patrzy na mnie podejrzliwie. Z zawahaniem łapie mnie za rękę, z której wyciska siłę, żeby się podnieść. W końcu wstaję. A Ona mnie obejmuje i mówi: "no, to jak już wstałaś to teraz możemy iść. Poszukamy naszej drogi?" Nie protestuję. Nie idziemy długo, a droga jakby znajduje się sama.

To ciekawe. Okazuje się, że wcale nie potrzeba mi osób trzecich, żeby upaść i żeby wstać. Nikt mnie nie popycha a potem nikt nie okazuje mi współczucia. Nikt inny niż ja sama.*

A teraz siedzę sobie z samą sobą, sączę spokojnie napój chmielowy, który mnie podchmiela, o ściany obijają się akordy gitary Briana i jest dobrze. Po prostu dobrze.

"Nie zaznasz nigdy ukojenia, póki ci z własnej duszy nie wypłynie."

*Gwoli wyjaśnienia - do takiego doświadczenia o jakim piszę nie doszłam sama. Na tę drogę przyprowadziło mnie swoją myślą, mową lub uczynkiem wiele osób. To one mi ją pokazały. To one opowiadały mi o tym, jak idą swoimi drogami. Kiedy szukałam dowodów sugerowały żebym czuła. Kiedy byłam w fazie zaprzeczenia - nie negowały jej. Pozwalały mi na moje własne tempo doświadczania mojej własnej drogi.

Dziękuję Wam wszystkim, lecz jednej Osobie dziękuję szczególnie...

...bo prawdą jest, że "dobrze widzi się tylko sercem"...