Posty

Wyświetlanie postów z 2015

życzeniowo :)

Obraz

wyprawa

Ostatnio nie byłam sobą... Przeszłam świadomością (tak samo, jak przechodzi się do własnej ręki czy nogi) do tego odnalezionego fragmentu mnie, którego się kiedyś wyparłam wraz z towarzyszącymi mu emocjami. To stąd to poczucie dezintegracji... Czy już go zintegrowałam ze sobą i jest mnie więcej? Tego nie wiem. Ale czuję się bardziej ześrodkowana. Jakbym wróciła do "bazy" z pozornie niebezpiecznej wyprawy do peryferiów mnie...

kontinuum czasu

każda chwila jest preludium do następnej

jedyny decydent

Żaden człowiek nie decyduje o tym, w jaki sposób wyrażasz się wobec niego uczuciowo. Decyzję zawsze podejmujesz tylko ty, ale ponieważ nie umiesz dostrzec, że w jej podjęciu biorą udział twoje głęboko zakorzenione lęki, łatwiej ci jest przerzucić odpowiedzialność na tego drugiego, rzekomo bowiem to przez niego nie możesz się zaprezentować w swojej pełni.    

oczy przetarte ze zdumienia

Dlaczego boję się być Bogiem...Sobą? Na siłę wikłam się w "ziemskie nieistniejące problemy", patrzę z dołu, utożsamiam się z tą perspektywą... żeby nie popatrzeć z góry... Widzę, że nie ma ludzi głupich...prymitywnych... tylko utknęli na poprzednim poziomie w stosunku do tego, którego pragną i boją się jednocześnie. I zamiast być ich trampoliną staje ich więzieniem...czasem przejściowym...czasem na całe życie... Ci, którzy utknęli na poziomie fizycznym wydają się prymitywni, ci, co na emocjonalnym - niestabilni, ci z mentalnego - przemądrzali... A dalej? Ci z uczuciowego - bez wyrazu... ci z wyrazu - bez uznania... a ci z uznania - bezpowrotni. 

krztyna refleksji

Obraz

prawda to czy racja?

Racja nie jest prawdą. Może być jednak jej cząstką. Żeby to zobaczyć musisz wyjść poza kanon własnej racji. Wtedy możesz wspiąć się z innymi na wzgórze, by zobaczyć jak wasze racje stają się prawdami cząstkowymi, a następnie łączą się w jedną wielką prawdę, w której każdy ma swój udział. Możesz też zostać w kanonie własnej racji. Inni już tam są. Wtedy jesteście tak bardzo ślepi, że nie widzicie nawet jak pod waszą racją skrywa się cząstka prawdy. Nic was nie łączy. Wszystko dzieli. Jesteście oddzieleni nawet od samych siebie.  

O, kulturka!

Bazar jak to bazar. Zawsze pełno śmieci się tu pałęta. Tym bardziej ujmujący jest więc widok mężczyzny "stanu żulerskiego", który kulturalnie oddaje mocz do kosza na śmieci.

klęska urodzaju

Gdyby moje życie było czyjeś...Byłabym nim taka zainteresowana. Gdy jest moje - doprawdy nie wiem, co z nim zrobić...

ucieczka z kobiecości

Widziałam ją już kiedyś. Pamiętam. Wtedy nie zwróciła na siebie mojej uwagi tak bardzo jak teraz. Była w krótkiej czarnej spódnicy a na nogach miała, zwiastujące już wiosnę, cienkie rajstopy i chociaż wcale nie było ciepło nie wyglądało na to, by dygotała z zimna. Wędrówka mojego wzroku zaczęła się jednak od góry. Zastanawiała mnie zwłaszcza jej kurtka podkreślająca nienaturalną szerokość jej ramion. Mimo tych niby kobiecych elementów stroju kojarzyła mi się z rzymskim gladiatorem. Te szerokie ramiona i porządnie zbudowane łydki. Taki Russell Crowe w spódnicy z torebką ;) Do tego nogi opasane wysoko wiązanymi ciężkimi trzewikami. Jakby miały trzymać stopy mocno na ziemi. Tymczasem te stawiały dziarsko duże, miarowe kroki, zdradzające, że ich właścicielka szykuje się do niemej bitwy z kolejnym dniem swojego życia. Co też takiego stało się w jej życiu, że uciekła ze swojej prawdziwej kobiecości? Pytanie to zawisło nad stacją kolejową, na której ją widziałam, ale opadło wnet, nie znala

siła paradoksu

Kobieta stoi na przystanku w Centrum w maseczce chirurgicznej, żeby trucizna miasta nie miała dostępu do jej układu oddechowego i co raz odchyla tkaninę maseczki, by w geście odprężenia wpuścić w płuca szczyptę dymu tytoniowego pochodzącego z tanich papierosów.